Wiersz na dziś.

Grzesiu

Ta szlachetna inicjatywa ma trochę poruszyć to miejsce.

Wrzucajcie, co Was zachwyca, wyraża itd.

Na początek jeden z moich ulubionych.

Zbigniew Herbert

"Przepaść Pan Cogito"

W domu zawsze bezpiecznie

ale zaraz za progiem
gdy rankiem Pan Cogito
wychodzi na spacer
napotyka przepaść

nie jest to przepaść Pascala
nie jest to przepaść Dostojewskiego
jest to przepaść
ma miarę Pana Cogito

dni bezdenne
dni budzące grozę

idzie za nim jak cień
przystaje przed piekarnią
w parku przed ramię Pan Cogito
czyta z nim gazetę

uciążliwa jak egzema
przywiązana jak pies
za płytka żeby pochłonęła
głowę ręce i nogi

kiedyś być może
przepaść wyrośnie
przepaść dojrzeje
i będzie poważna

żeby tylko wiedzieć
jaką pije wodę
jakim karmić ją ziarnem

teraz
Pan Cogito
mógłby zebrać
parę garści piasku
zasypać ją
ale nie czyni tego

więc kiedy
wraca do domu
zostawia przepaść
za progiem
przykrywając starannie
kawałkiem starej materii

meisterUNDm

Grześ! wspaniała inicjatywa, pogratulować pomysłu Smile

i pytanie do Ciebie, odnośnie Herberta - bo zauważyłam, że nasza Tradycja też zamieszczała Pana Cogito, to chciałam spytać czy to tak lubisz całego Herberta, czy jakoś bardziej wolisz Pana Cogito? ot, tak Smile

sama coś wrzucę, ale jeszcze muszę się zastanowić co ;]

Grzesiu

Ogólnie Herberta (Tradycja miała jeszcze wiersz "Ze szczytu schodów"), ale co prawda ze wskazaniem na Pana Cogito. Smile

Grzesiu

Gałczyński Konstanty Ildefons

2-aj maturzyści

Gdy księżyc stęchłym "Sidolem"
złe miejskie niebo wyczyści,
wychodzą na głupi spacer
dwaj maturzyści.

Postacie prawie bliźniacze,
jak wałek podobny do wałka,
przystając, jeden zapłacze,
a drugi zalka:

Bo cóż, że skończyli szkoły,
cóż, że w kieszeniach matury?
Jeden z nich niewesoły,
drugi ponury.

Dzień cały stukali-pukali -
niestety: wszystko zajęte...
Żeby choć zostać kelnerem
lub konfidentem!

Nazajutrz kiedy się ściemni,
bez celu znów l korzyści
w noc ciemną wyjdą jak cienie
dwaj maturzyści.

Kaga

Moja odpowiedź (optymistycznie majowa) na ten nieco pesymistyczny odzew drużynowego:

J. Baran - Ballada majowa

brnąłem do ciebie maju
przez mrozy i biele
przez śnieżyce i zaspy
i lute zawieje
przez bezbarwne szpitalne
korytarze stycznia
w tych korytarzach słońce
gasło ustawicznie

a teraz maj dokoła maj
wyświęca ogrody
i cały ja i cały ja
zanurzony w Jordanie pogody
a teraz maj i maj i maj
dokoła się święci
od wonnych bzów szalonych bzów
wprost w głowie się święci

i płyną przeze mnie dmuchawce
jak dzieciństwa echa
i wielka jest majowa moc
kiedy niebo się do ziemi uśmiecha
śpi w twoim wnętrzu chłopiec
w chłopcu pierwszy zachwyt poznaję
z twoich ziaren wyrosną sady
strudzonemu pielgrzymką ulżyj dodaj wiary

meisterUNDm

Basiu, primo to odzew drużynowego był pocieszający - wszak z utworu wynika, że nawet jak matura będzie to radości nie będzie.
a secundo to nie mogę dostrzec optymizmu w twym odezwie - wybacz Razz

A Grzegorzowi dziękuję za Gałczyńskiego, bo jest jednym z ulubieńszych poetów moich, ot co.

Kaga

Wrona! Radość i optymizm jest, bo jest maj! Zielono, pachnąco!
A za taki optymizm nieradosny, to ja ślicznie dziękuję! Właśnie zabrałam się dzisiaj za naukę polskiego do matury i jestem zniechęcona doszczętnie. Po co nam ta matura tak w ogóle?

Marce-lina

Żeby pomęczyć i podenerewować młodych ludzi....

Kaga

O! Dzięki

Wiedziałam, że musi byc jakiś istotny i uzasadniony powód.